Vertrek Christchurch

Het is 2 april en om 4 u s morgens sta ik gereed voor de shuttlebus die mij naar het vliegveld brengt. Natuurlijk weer de nodige checks en de visa verklaring voor Australie. Meteen gaat het al mis. Volgens de dame aan het loket heb ik mijn paspoortnummer niet goed ingegeven en stemt mijn visa er niet mee overeen. Volgens mij is het een O maar volgens haar moet een 0 zijn. Nou er wordt wat heen en weer gebeld en ik mag zonder verdere formaliteiten doorgaan.
In het vliegtuig vraagt men wat voor ontbijt je wil. Nou echt geen scrambled eggs , witte bonen en vette worst s morgens dus neem ik een fruitsalade. Ik krijg er zo'n Playmobiel bestek bij waarvan het mes nauwelijks snijdt maar ik moet toch die grote brokken fruit snijden zonder dat ze uit het piepkleine bakje schieten op de broek van mijn buurman bijvoorbeeld. Je ziet het voor je , op dat minitafeltje voor je een bakje met fruitsalade , een kop thee, dat bestek dus, en een bakje water, en dan maar hopen dat het er allemaal op blijft staan. Het lukt me uiteindelijk wel. Dan kom je dus eerst in Sydney aan en er is een zgn. International transfer en een Domestic transfer. Ja welke moet ik nou hebben. Vanuit NZld is het international, maar binnen Australie , domestic. Uiteraard de verkeerde want ik loop mee in de flow. Na en tijd wordt ik , na vragen, terug gestuurd. Kom ik eindelijk bij de bagageband aan , geen koffer meer. Ik wordt van het k naar de m gestuurd maar Louw Loenen. Uiteindelijk staat er bij de band (er achter dus) een man die naar mij wenkt als ik wat vertwijfeld om mij heen kijk. Hij heeft mijn koffer van de band gehaald en bewaakt deze. Daan als een speer naar de custos, weer inchecken, weer security controle en de koffer afgeven. De mevrouw kijkt bedenkelijk op haar horloge , maar zegt nog net niet , dat mijn koffer niet meer mee kan.
Uiteindelijk in Melbourne geland en ga naar de bagegeband. Ik sta daar met drie mensen te wachten en te wachten, maar geen koffers. De man, die toch bekend moet zijn met de situatie begrijpt het ook niet en we gaan gezamenlijk op weg naar de bagagedesk. Daar vertellen ze dan doodleuk dat de bagage automatisch " transferred" wordt. Nou enige duidelijkheid tevoren was welkom geweest. nb. In Sydney moet je ook nog naar een compleet andere terminal die alleen met de bus beriknbaar is zo'n 7 a 8 minuten rijden.
Uiteindelijk staat er in Sydney een Havilland klaar met twee propellers waar toch nog zo'n 74 passagiers in kunnen. Ik vind het wel wat hebben , lekker motor geluid waardoor je amper met elkaar kunt praten , maar het is even wat anders dan die straalmotoren. 1, 5 later land ik op Devonport Airport in Tasmani¡e , toch mooi vernoemd naar de Hollandse Abel Tasman. Wordt vervolgd.